Ik doe weer mee neem ik aan he . Batterypacks er weer netjes onder zoals ik de camera blindelings ken (bijna 5 maanden zonder battery pack eronder gedaan scheelt 500 gram! Naar is niet te doen met die grote lens erop heel de contrabalans (de battery pack 500 gr) weg camera uit balans en ik erbij. Nu mijn go to lens de grote 70-200 EF L f 2.8 weer in balans. zoals het hoort wel effe het bevestigingsplaatje waarmee ze op de camera zit schroefjes terug aan moeten draaien. Die is uitgeput die lens, maar kan met de juiste zorg nog hendig een ronde mee. Net als ik. Hoop morgen een hoop excited blije kinderen te horen en zien. Leg alles vast. Zal een zere hand hebben naderhand. Handtherapere zegt dat het hendig kan met rechts 3 kilo hanteren (die grote camera 2.5 kilo zonder flitser) als ik het maar niet op mn muis op litteken laat steunen. Las terwijl ze dat zei tussen haar regeltjes door dat ze eigenlijk probeerde te zeggen kap eens met die hand zo neurotisch lopen te beschermen, laat haar der ding eens doen. Komt allang goed. Geloof me nou. Dus geloof ik haar want haar ogen zeiden hetzelfde en haar lichaamstaal ook. Die kletst niet uit haar nek. Dus… Tadaa ik doe weer mee neem ik aan… Mijn zelfvertrouwen is zo goed als terug. Mijn hand voelt minder stijf en minder pijnlijk. Effe een grote blokkade weggeduwd . Waar was ik ook al weer gebleven daar in 2018, toen ik het vliegtuig enkele reis terug nam naar Nederland? en hier arriveerde en bij de grens mijn veel te veel ADHD medicijnen opzak moest inleveren omdat ik er geen license voor had met een dokter, 4 jaar later wel, EINDELIJK! 🙂 🙂 ? ……………………………. vandaag de eerste echte shoot met alles wakker mijn lijf, hoofd, hart en ziel, hand mag weer………… HIER KOMEN DE FOTO’S hou de krant, het Peelbelang maar eens in de gaten, zal eens laten zien wat ik allemaal kan 🙂

ps als je weet dat deze boom in Alice Spring: 3 droge jaren zonder regen, heeft meegemaakt, bushfires eroverheen gegaan zijn, blikseminslag, sprinkhanenplaag alle blaadjes eraf aten, zandstorm eroverheen weet ik het wat in 12 jaar, haar tak viel er vanaf. Wij locals dachten echt dat ze het niet zou halen toen ineens alle blaadjes eraf waren en ze bijna omver wilde vallen. (lijkt mijn vader wel)… kijk eens hoe sterk ze er staat als overlevende in de bush van 45 graden nu 49 graden ‘s zomers?………. Zo zie ik mijzelf ook sorry voor de bijna “arrogantie” maar ik ben een van Dijk! ons duw je niet zomaar omver…… wij hebben wilskracht 🙂 <3 and perserverence in onze ziel en hart
Na het lezen van mijn verhaal, snap je nu waarom ik deze hier bij deze blog post zet?